ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ
Η 1Η του Μάη, είναι μια ημέρα νίκης αλλά και ένα ορόσημο για τους αγώνες των εργαζομένων, των εργατών/-τριών, εμάς των καταπιεσμένων, των απο κάτω αυτού του κόσμου. Σε πείσμα των καταπιεστών μας, πάντα θα διεκδικούμε και θα παλεύουμε για μια καλύτερη, πιο ελέυθερη ζωή από αυτή που προσφέρουν τα δεσμά της μισθωτής εργασίας, οι ακόρεστες ορέξεις του κεφαλαίου, αλλά και τα αυξανόμενα κέρδη των αφεντικών. Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών/-τριών του Σικάγο, στις αρχές του Μάη το 1886, έφεραν στο παγκόσμιο προσκήνιο την άσβεστη ορμή των αδιαμεσολάβητων εργατικών αγώνων, που μέσα από την σύγκρουση, την κατάληψη, το σαμποτάζ και τη φωτιά, κερδήθηκε μια από τις πρώτες ουσιαστικές νίκες απέναντι στους «εχθρούς του ανθρώπινου γένους», όπως ονόμαζαν οι απεργοί τους καπιταλιστές, την πολιτική ελίτ και τις παρακρατικές συμμορίες της εποχής. Όσο απόρροια των εργατικών αγώνων του Μάη, οι συνθήκες της δουλειάς βελτιώθηκαν, οι αμοιβές των εργαζομένων αυξήθηκαν, ενώ η τότε ενιαία εργατική διεκδίκηση για το 8ωρο δουλειάς ως όριο, ισχυροποιήθηκε. Ως υποκινητές των διαδηλώσεων συλλαμβάνονται οκτώ αναρχικοί εργάτες, οι οποίοι είχαν ενεργό ρόλο καθόλη την διάρκεια των άγριων απεργιών, εκ των οποίων οι τέσσερις εκτελούνται, ένας αυτοκτονεί στην φυλακή και οι υπόλοιποι φυλακίζονται
Σήμερα ζώντας στην εποχή της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, της αποθέωσης του ιδιωτικού τομέα και της ελεύθερης αγοράς, εμείς οι εργαζόμενοι/-ες έχουμε αφεθεί ως έρμαια απέναντι στην διαρκή υποτίμηση των μισθών και της αγοραστικής μας δύναμης, καθόλη την διάρκεια της δωδεκαετούς κρίσης. Η χρόνια συνεχιζόμενη ακρίβεια, που εφαρμόζουν μεθοδικά οι κρατιστές με τις κυβερνήσεις τους, κλιμακώνεται και πάλι τους τελευταίους μήνες τόσο με την αδιαπραγμάτευτη υπερφορολόγηση του κράτους που εκτινάσσει τις τιμές στα καύσιμα, όσο και με την ιδιωτικοποίηση, δηλαδή ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών , όπως η ΔΕΗ, σε μεγαλοκαρχαρίες επενδυτές που εκβιάζουν τους καταναλωτές σαν άλλες μαφίες, με υπέρογκα πλέον ποσά στους λογαριασμούς ρεύματος. Με όλα τα παραπάνω να φέρνουν ανατιμήσεις ακόμη και στα βασικά είδη διατροφής, των οποίων τις τιμές διαμορφώνει πάντα προς τα πάνω το αόρατο χέρι της αγοράς, οι μισθοί της πείνας, ακόμη και με τις νέες γελοίες αυξήσεις μισθών, πλέον δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο, από πολιτικές πρωτοβουλίες κοινωνικής εξαθλίωσης, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι η περεταίρω, πιο εκβιαστική για εμάς, κερδοφορία των αφεντικών και του κεφαλαίου.
Με την ψήφιση αντιεργατικών νομοσχεδίων στο κοινοβούλιο περικυκλωμένο από διαδηλωτές, σε μεταμεσονύκτιες ψηφοφορίες, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα, αντιεργατικές τροπολογίες και ψηφίσματα που πέρασαν με τη λογική του κατεπείγοντως, στην περίοδο των μνημονίων και της καραντίνας, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα θλιβερό σκιάχτρο. Ο συλλογικός εργασιακός αγώνας μέσα από άδεια εργατικά κέντρα, απονευρωμένα σωματεία της «σφραγίδας» που καταλήγουν στην πράξη ανύπαρκτα και την οργάνωση αποσπασματικών ολιγοήμερων απεργιών, χωρίς καμία προοπτική μπλοκαρίσματος της παραγωγής, χωρίς στόχευση, άρα και χωρίς ουσία, αφήνουν τους εργαζόμενους/-ες σε ένα κύκλο κινηματικής ηττοπάθιας και ματαίωσης, χωρίς ορατή έξοδο. Φωτεινή εξαίρεση οι νικηφόρες απεργίες στην COSCO και στην E-FOOD, όπου έδειξαν την δύναμη που μπορούν να πάρουν οι εργαζόμενοι/-ες όταν συνδέονται με ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες.
Παρόλο που αυτές οι συνθήκες κοινωνικής ασφυξίας αποτελούν πλήγμα για την τάξη μας, είναι οι ίδιες συνθήκες που δημιουργούν το τέλος των ψευδαισθήσεων για την καλυτέρευση της ζωής των από κάτω εντός του συστήματος, ανοίγοντας τον δρόμο για την συνολική αμφισβήτηση του τρόπου ζωής και δημιουργούν τα οράματα για μια άλλη κοινωνία. Το ταβάνι στις αυταπάτες έβαλε η αριστερή διαχείριση του κράτους με τον ευφάνταστο όρο Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative) για να βάλει τέλος στις κοινωνικές διεκδικήσεις της αντιμνημονιακής περιόδου. Το ταβάνι αυτό δεν είναι του κινήματος, αλλά των επίδοξων διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας. Αυτών που νομίζουν, ότι με όρους ταξικής συνεργασίας, θα εγκαταλείψουμε το όραμα της εξέγερσης, απέναντι στην υπάρχουσα εξαθλίωση. Το ότι θα μπούμε πειθήνια στον διάλογο με τα αφεντικά για να τους πείσουμε ότι μπορεί να συνεχιστεί η κερδοφορία τους ακόμα και αν μεγαλώσουν τα ξεροκόμματα που παίρνουμε για απολαβές.
Η εξέγερση του Σικάγο τη 1η Μάη του 1886, αλλά και οι εξεγέρσεις της εποχής μας, είναι καλά χαραγμένες στη μνήμη των αγωνιστών/-τρών του κινήματος. Είναι πολύ κοντά η περίοδος 2008-2015, ο τρόμος των αφεντικών από τη μια και η πλατιά αυτοοργάνωση από την άλλη. Η διεκδίκηση ότι τίποτα δεν θα μείνει ίδιο. Όπου με αλληλεγγύη και μαχητικότητα κοιτάξαμε το τέρας στα μάτια και είπαμε «Οι μέρες αφθονίας σας είναι μετρημένες.»
Και θα το πούμε πάλι…
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Συνέλευση Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών/-τριών Λαμίας