“Κορκονέας” Κορκονέα ένοχο ου ποιεί
Έχουν περάσει 8 χρόνια από την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το νομικό μέρος αυτής της υπόθεσης ολοκληρώνεται με το εφετείο των δολοφόνων αστυνομικών, Κορκονέα και Σαραλιώτη. Οχτώ χρόνια μετά την δολοφονία και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ο άνθρωπος που πάτησε τη σκανδάλη “ανοίγει την καρδιά του” μπροστά στην έδρα. Δεν ζητάει καμία, όπως είπε, συγνώμη από 15χρονους αντιεξουσιαστές, είναι προφανές ότι για τον ίδιο η δολοφονία ήταν μέρος των καθηκόντων του. Και έχει δίκιο. Έπραξε αυτό για το οποίο τον πλήρωναν.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει γιατί αποφάσισε να δυσχεράνει τη θέση του τόσο, ώστε ακόμα και ο αχαρακτήριστος συνήγορός του, ο Κούγιας, να φύγει πανικόβλητος. Δεν γνωρίζουμε αν η αλήθεια που εκστόμισε ο Κορκονέας πήγασε από κάποια αντεστραμμένη αίσθηση αξιοπρέπειας, ή αν είναι μια άφρονη διαμαρτυρία προς τον εργοδότη του, το κράτος, που τώρα τον συντρίβει. Το πραγματικά σημαντικό εδώ είναι πως η αλήθεια του Κορκονέα αποκάλυψε ακριβώς αυτό που οι αναρχικοί δεν παύουν να κραυγάζουν στα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας: όλοι μας βρισκόμαστε στην καρδιά μιας σύγκρουσης, είτε επιλέγουμε την ενεργητική συμμετοχή είτε όχι, είτε συντασσόμαστε με κράτος και κεφάλαιο είτε με τα δικά μας συμφέροντα.
Ο Κορκονέας επέλεξε να γίνει ένας στρατιώτης του κράτους και του κεφαλαίου. Κι αν μπορεί κανείς να βρει “ελαφρυντικά” για στρατιώτες που σκοτώνουν όταν τους στέλνουν σε πολεμικές μάχες κατά τη διάρκεια της θητείας τους, αυτά σίγουρα δεν υπάρχουν για στρατιώτες που “παρουσιάστηκαν” εθελοντικά και πληρώνονται για τη μόνιμη θητεία τους. Αποπροσωποποιώντας τον 15χρονο και εστιάζοντας στον “αντιεξουσιαστή” έδειξε πόσο ξεκάθαρα πολιτική ήταν η πράξη του και πόσο πολιτικός είναι ο στρατός που ανήκε, η αστυνομία. Το σφάλμα του ήταν ότι υπερέβη τα όρια των “κανόνων εμπλοκής” της ιστορικής περιόδου που ζούμε και χρησιμοποίησε μέσα προορισμένα για πολύ πιο οξυμένες συνθήκες, για συνθήκες που απειλούν το σύστημα. Και ακόμα χειρότερα γι’ αυτόν, κατάφερε με την πράξη του ακόμα και να πυροδοτήσει τέτοιες συνθήκες. Σφάλμα του ήταν επίσης και ότι δεν κατάλαβε πως θα έπρεπε να είναι πολύ πιο σημαντικό μέλος της εξουσίας από ένας μπάτσος στα Εξάρχεια για να περιμένει ότι τα αφεντικά του θα τον κάλυπταν. Ο κόσμος της εξουσίας είναι αμείλικτος. Έμεινε και πιθανόν θα μείνει για πολλά ακόμα χρόνια στη φυλακή. Αλλά όχι εξαιτίας του φόνου. Ο πραγματικός λόγος της φυλάκισής του δεν είναι άλλος από την “ολέθρια για το κράτος/αφεντικό του υπέρβαση καθήκοντος”.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα δεν ήταν η πρώτη φορά που άρχισε να γίνεται λόγος περί “άβατου των εξαρχείων”. Μιλούσαν γι’ αυτό και πριν από το 2008. Και όλα αυτά τα χρόνια οι μπάτσοι έχουν ρίξει αρκετές φορές πυροβολισμούς σε αυτό το ιστορικό κέντρο αγώνα. Για το κράτος, η ένοπλη βία απέναντι στην αντίσταση είναι πάντα μια επιλογή. Θα μπορούσε, δηλαδή, ο δολοφονημένος να μην ήταν ο 15χρονος αλλά κάποιος άλλος. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση, αυτή η επιλογή του κράτους απέτυχε.
Από ταξική σκοπιά, το εφετείο των δολοφόνων αστυνομικών θα ήταν αδιάφορο. Το πρόβλημα είναι πως ένα “διοικητικό δικαστήριο” πάει να γίνει πλυντήριο για τους εντολοδότες του Κορκονέα, αυτούς, τελικά, που πραγματικά προστατεύει η αστυνομία. Η εξουσία, που αυτά τα 8 χρόνια έχει εξαπολύσει την μεγαλύτερη επίθεσή της με οικονομικούς και πολιτικούς όρους στην τάξη μας, παίρνει από τον Κορκονέα την τελευταία του υπηρεσία: εκτός από την τιμωρία με φυλάκιση, του φορτώνει και όλη την πολιτική ευθύνη. Τι θα αλλάξει όμως με έναν αμετάκλητα ισοβίτη μπάτσο; Θα πάψουν να γίνονται “υπερβάσεις” ή η εξουσία θα αρνηθεί στον εαυτό της το δικαίωμα να πάψει να θεωρεί τον φόνο “υπέρβαση” όταν απειληθούν τα συμφέροντά της;
Παρά την τραγικότητα του γεγονότος, της εκτέλεσης ενός δεκαπεντάχρονου αντιεξουσιαστή, κανείς δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε. Ο Δεκέμβρης αποκάλυψε την ύπαρξη υπόγειων κοινωνικών ρευμάτων οργής που κανείς ως τότε δεν τα είχε εντοπίσει. Σε πολύ πιο δύσκολες από τότε συνθήκες, σήμερα, η κοινωνική ειρήνη μοιάζει να καλύπτει τα πάντα. Αλλά αυτό είναι -όπως ήταν και τότε- παραπλανητικό. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι -όποτε κι αν αυτοί επιλέξουν να αντεπιτεθούν σε μαζική κλίμακα- είναι ότι η πράξη του Κορκονέα δεν αποτελεί παρά μέρος εκείνης ακριβώς της δουλειάς για την οποία το κράτος έχει τον Κορκονέα στη δούλεψή του. Αυτό που εκπροσωπείται στο πάτημα της σκανδάλης από τον Κορκονέα -και όποιον Κορκονέα- δεν είναι άλλο από το κράτος.
Την απονομή του δικαίου δεν μπορεί να την κάνει ο θύτης. Το κράτος και η αστυνομία δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από έναν “καμένο χαρτί” εντολοδόχο τους.
Είναι η ίδια η φύση αυτής της δίκης που εμείς οφείλουμε να αμφισβητήσουμε.
Ο Κορκονέας είναι ένοχος για όλους εμάς, είναι ένοχος με το δίκαιο της ταξικής μας θέσης.
Το κράτος είναι ένοχο μέσω αυτού.
Το κράτος, όμως, δικάζεται και καταδικάζεται μόνο στους δρόμους.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
7 Μαρτίου 2017
9:00
Δικαστικό μέγαρο Λαμίας
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ