Αναρχικοί/-ές Λαμίας

Σήμερα , στις πέντε και μισή το απόγευμα , ανταποκριθήκαμε στα κάλεσμα για συγκέντωση στην πλατεία Ελευθερίας ενώ κατά τις έξι πραγματοποιήθηκε πορεία , με δρομολόγιο πολύ μεγαλύτερο από το καθιερωμένο των προηγούμενων διαδηλώσεων. Το αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό μπλόκ , ήταν μόνο , ενώ αριθμούσε 60 άτομα περίπου. Ο παλμός ήταν αρκετά δυναμικός όπως και η ποικιλία των συνθημάτων περιελάμβαναν μια μεγάλη γκάμα θεματικών. Κατά την διάρκεια της πορείας μειράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, γράφτηκαν πολλά συνθήματα σε προσόψεις τραπεζών , όπως επίσης πετάχτηκαν μπογιές  στα δικαστήρια της πόλης όπως και σε μία τράπεζα. Οι παρουσία των μπάτσων ήταν αρκετά μεγάλη και διακριτή , αλλά όχι προκλητική. Μια από τις καλύτερες στιγμές της πορείας ήταν η ανταλαγή αντικατασταλτικών συνθημάτων ανάμεσα στο μπλόκ μας και σε μαθητές νυχτερινού σχολείου που εκείνη την ώρα είχαν διάλειμμα . Γενικά μόνο θετικές εντυπώσεις σύντροφοι… Πάμε γερά…

Η απεργιακή πορεία στη Λαμία είχε πολύ μικρή συμμετοχή κόσμου , σε σχέση με τις πρόσφατες  προηγούμενες .Οι συγκεντρώσεις όπως και στο παρελθόν ήταν δύο, μια αυτή του ΠΑΜΕ στην πλατεία Πάρκου και μία ακόμη , στην οποία και συμμετέχουμε και εμείς, των πρωτοβάθμιων σωματείων, στην πλατεία Ελευθερίας. Το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλόκ, στην ουρά της πορείας, ήταν αυτο με τον περισσότερο κόσμο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Μικροένταση σημειώθηκε όταν το μπλόκ του ΠΑΜΕ πέρασε δίπλα απο το σημείο της προσυγκέντρωσης μας , όπου και υπήρξε λεκτική αντιπαράθεση χωρίς να δωθεί περαιτέρω συνέχεια. Ετσι λοιπόν, περίπου 50 περίπου +  άτομα, με πρόσθετο κόσμο να το ακολουθεί  χωρίς έτσι να είναι ξεκάθαρα διακριτό το τέλος του μπλόκ φώναξαν συνθήματα  με αρκετά καλό παλμό, μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και βάφτηκαν συνθήματα σε τράπεζες του κέντρου. Οι παρουσία των μπάτσων ήταν από ανύπαρκτη έως διακριτική…

Να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας ενάντια στις καπιταλιστικές προσταγές

Είναι πλέον γεγονός πως οι ζωές μας βρίσκονται δέσμιες, μέσα σε μια δίνη κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, οι οποίες κρύβουν μέσα τους ένα χαοτικό σύμπλεγμα αντίρροπων δυνάμεων οι οποίες είναι ικανές ακόμα και να αλλάξουν ριζικά το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Τα μέχρι πρότινος στιβαρά θεμέλια του παγκοσμίου καπιταλισμού κλυδωνίζονται βίαια κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκεί η επίσης παγκόσμια οικονομική αποδιοργάνωση και κρίση. Κάτι το οποίο δεν είναι νέο για το σύστημα καθώς η καπιταλιστική μηχανή έχει παράξει και ξεπεράσει κρίσεις πολλές φορές στο παρελθόν, μα ποτέ στο βαθμό και την ένταση της σημερινής που όλοι μας βιώνουμε.

Ο αντίκτυπος των οικονομικών επιπτώσεων στις δομές και τις σχέσεις της κοινωνίας είναι φανερός μιας και η μέχρι χθες θεαματική κοινωνία που στηριζόταν στην ολοένα αυξανόμενη κατανάλωση και στις εύκολες λύσεις βάση της λογικής του κέρδους έχουν μεταλλαχτεί στο σημερινό καιάδα της πλήρους εξαθλίωσης και της διάχυτης κοινωνικής βαρβαρότητας. Η λογική της εξουσίας, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν δεν γνωρίζει κανένα φραγμό στο να καταφεύγει σε ακραίες λύσεις ούτος ώστε να επιτρέψει στην ιδία να συντηρηθεί. Μια τέτοια ακρότητα αποτελεί και ο κοινωνικός κανιβαλισμός που επιχειρείται αυτή τη στιγμή. Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και η μεσαία τάξη θα υπάρχει μονό στα βιβλία της ιστορίας σαν μια θύμηση του κάποτε φιλολαϊκού προσωπείου.

Οι παρούσες συνθήκες του εργασιακού μεσαίωνα που το κράτος και τα αφεντικά μας επιβάλουν, κάνουν πλέον όλο και πιο ξεκάθαρη την εκμεταλλευτική φύση όλου αυτού του οικοδομήματος. Το τελευταίο φύλλο του συστήματος, δηλαδή αυτό της πρότερης οικονομικής ευημερίας του, αποτελεί ένα εργαλείο πειθούς, στοχεύει στης εθελούσια καθυπόταξη και εξαθλίωση των μαζών με σκοπό την εκ νέου καταπιεστικότερη αναστήλωση του. Οι οικονομικές απαιτήσεις του κράτους όλο και αυξάνονται, με τη μορφή φόρων, οι κοινωνικές παροχές εξανεμίζονται και τα εργασιακά κεκτημένα χάνονται στα πλαίσια του υποβιβασμού της υγείας, της παιδείας, της ζωής, της καθημερινότητας, έχοντας ως άμεσο αποτέλεσμα την εργασιακή επισφάλεια δηλαδή τον φόβο των εργαζομένων. Το όλο και πιο αφιλόξενο περιβάλλον που διαμορφώνεται στην εργασία απαιτεί πλέον χωρίς προσχήματα το ξεζούμισμα της εργασιακής δύναμης κάθε ανθρώπου, ενώ στην συνεχεία, όταν η υπεραξία που παράγεται δεν είναι αρκετή, τον παρατάει στην τύχη του με όλο και πιο μειωμένες ή και ανύπαρκτες συντάξεις. Με τους μισθούς πλέον να είναι ικανοί να καλύπτουν με το ζόρι την επιβίωση μας, τις υποχρεωτικές και απλήρωτες υπερωρίες είτε την ημιαπασχόληση από την άλλη, εξαθλιωνόμαστε σίγα σίγα, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο. Οι καθυστερήσεις υποβολής των μισθών όπως και τα κάθε λογής χαράτσια, δεν έχουν τελειωμό. Το κερασάκι στην τούρτα φυσικά, όπως και παλαιοτέρα αποτελούν τα ασταμάτητα εργατικά ‘’ατυχήματα’’, τα οποία αφήνουν πίσω τους μαυροφορεμένους συγγενείς η σακάτηδες. Έτσι λοιπόν, ενώ ο σιωπηλός αυτός πόλεμος μαίνεται, την ιδία στιγμή που οι συνθήκες του ‘’νόμιμου’’ εργαζομένου θυμίζουν όλο και πιο πολύ αυτές του ‘’μαύρου’’ εργαζομένου είτε του ανέργου, οι θιασώτες της εργασιακής ειρήνης, δηλαδή οι καθεστωτικοί συνδικαλιστές σιωπούν.

Άσχετα αν στο παρελθόν και σε συνθήκες που το κράτος το επέτρεψε, αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι των εργαζομένων καπηλεύονται εργατικούς αγώνες για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, ενώ σήμερα που θα όφειλαν να παίξουν τον υποτιθέμενο ρολό τους, αποδεικνύονται ανύπαρκτοι ή πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Την ιδία περίοδο που οι εργατοπατέρες συνυπογράφουν με τα αφεντικά μας, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις προς όφελος των δεύτερων, φροντίζουν να καταφεύγουν ταυτόχρονα σε ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού (24ωρες απεργίες όπως και η παρούσα) με μοναδικό σκοπό την αποσυμπίεση της κοινωνικής οργής. Έτσι οι χειροκροτητές των ‘’λαοφιλών’’ εργατοπατέρων μειώνονται, όπως τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, που οι πρώτοι αδυνατούν και δεν θέλουν να περιφρουρήσουν, άσχετα αν χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων, κόπος και θυσίες για να κερδηθούν. Είναι στα χεριά των καταπιεσμένων η επιτακτική ανάγκη του να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν για τα δικαία τους, όχι άπλα για να καλυτερέψουν τις συνθήκες εργασίας τους αλλά και για να ανατρέψουν αυτό το σύστημα ριζικά, μιας και είναι πλέον σαφές ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε να καλυτερέψει.

Στη συνέχεια δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε από την αναφορά μας τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος, τους δημοσιογράφους. Αυτή τη πλέμπα που φροντίζει να τρομοκρατεί από τα τηλεοπτικά πάνελ ολόκληρη την κοινωνία με μέσα της την παραπληροφόρηση, την δικαιολόγηση όλων των νέων μέτρων ως αναγκαίο κακό και τη δυσφήμιση των δυναμικών κοινωνικών αγώνων. Έτσι λοιπόν, στον μαγευτικό κόσμο των ΜΜΕ, οι καλοί εξουσιαστές παλεύουν για μας αλλά δεν μπορούν, τα μονά που θα έπρεπε να μας απασχολούν είναι το ποσό πίσω είμαστε στα χρονοδιαγράμματα της Τρόικας και του ΔΝΤ, το πόσο σωτηρία είναι τα νέα μετρά και οι δόσεις αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούν οι προβοκάτορες απεργοί, όποιοι και να είναι κάθε φόρα, απαιτώντας ως λύση την βία της αστυνομίας. Όλα αυτά με δακρύβρεχτους εθνικιστικό-πατριωτικούς λίβελους για την κατάντια μας από αυτό το ‘’αόρατο κακό’’ που μας πολέμα. Τέλος, η αστυνομοκρατία και η ωμη καταστολή που τείνει να γίνει καθημερινότητα είναι ένα επίτευγμα της αστικής δημοκρατίας που χούντες του παρελθόντος θα ζήλευαν και θα θαύμαζαν. Κι όμως σ ένα κόσμο που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε έννοια και σημασία, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παράδοξο, πως στους δρόμους που καθημερινά παρελαύνουν τα σύγχρονα τάγματα ασφάλειας ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΜΑΤ κτλ. κυριαρχεί μονάχα η κοινωνική αδικία.

Οφείλουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς, εάν θεωρούμε πως η αξιοπρέπεια και η κοινωνική απελευθέρωση περά από το σκοτάδι που μας πνιγεί, είναι αξιώσεις δίκαιες και αξίζει να παλέψουμε γι’ αυτές να αυτοοργανωθούμε και να προετοιμάσουμε την δική μας επίθεση. Να χτυπήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας και να τσακίσουμε μια και καλή αυτό το καπιταλιστικό ετοιμοθάνατο κτήνος. Χωρίς αρχηγούς και πεφωτισμένες ηγεσίες, με την αναδιαμόρφωση των ιδεών και των επιθυμιών μας να μετατρέψουμε τα σύγχρονα κάτεργα της εξαθλίωσης στις αυριανές κολεκτίβες της αφθονίας και ας παραδώσουμε στις φλόγες και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους σημερινούς εξουσιαστές μας θέτοντας ο καθένας ατομικά την ύπαρξη του στις πρώτες γραμμές της αντίστασης.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΕΙΕΣ – ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Αναρχικοί- Αντιεξουσιαστές Λαμίας

Στις 27/11 πραγματοποιήθηκε στο Γοργοπόταμο η καθιερωμένη τελετή μνήμης για την ανατίναξη της γέφυρας.

Περίπου 30 αγανακτισμένοι (και κάποια άτομα από το χώρο) έδωσαν το παρών με συνθήματα και διαρκή γιουχαϊσματα ενάντια σε αντιπροσώπους δήμου, περιφέρειας και κομμάτων (ΝΔ,ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ,οι συριζαίοι γιορτάσαν μόνοι τους, οι κουκουέδες θα γιορτάσουν επίσης μόνοι τους και οι πασόκοι φοβούμενοι να στείλουν ντόπιο βουλευτή έστειλαν αντιπρόσωπο από τη φωκίδα).

Οι τοπικοί παράγοντες που, όπως αναμενόταν, αναλώθηκαν κυρίως σε διάφορα επετειακά και δακρύβρεχτα υπέρ εθνικής ενότητας, βρήκαν ευκαιρία να ασχοληθούν και με “τις σημερινές δύσκολες συγκυρίες”. Πήραν την απάντησή τους σε καντήλια. Ο χαρακτήρας της παρέμβασης , πέρα από τα χιουχαρίσματα σέ όλους τους εκπροσώπους της εξουσίας , όπως και οφειλόταν να γίνει, ήταν και βαθύτατα αντιφασιστικός. Δεν είναι τυχαίο πώς ο βουλευτής του Λ.Α.Ο.Σ. εν ονόματι Μακρής  (ο οποίος δεν είναι κάν Λαμιώτης ούτε έχει εκλεγεί στη Λαμία, αντικατέστησε τον Βορίδη όπως είχε αρχικά ακουστεί) , ήταν ο μοναδικός ομιλιτής ο οποίος προσπάθησε να εκφωνήσει λόγο κάτω από τα ακατάπαυστα και γεμάτα παλμό  αντιφασιστικά συνθήματα όπως “ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά”, ”Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες”, ”Εαμ-Ελάς-Μελιγαλάς”, ” Μπουμπούκο και βορίδη ακούστε το καλά υπάρχει κι άλλος χώρος στο μελιγαλά”,”Φασίστες ραγιάδες γερμανοτσολιάδες”.

Το τοπίο συμπληρώναν παπάδες, στρατός και κάμποσοι μπάτσοι (οι οποίοι δε δίστασαν να καταθέσουν και στεφάνι, ίσα για να τους υπενθημίσουμε με το γνωστό σύνθημα ποια είναι η δουλειά τους, ενώ προηγουμένως είχαν πραγματοποιήσει και εξακριβώσεις στο χώρο γύρω απ’το ποτάμι).

Οι παλιοί αντάρτες που παρά τα χρόνια τους ήρθαν και φέτος πήραν χειροκροτήματα, συνοδεία συνθημάτων για το Βελουχιώτη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για τον Άρη πέρ’απ’τα συνθήματα σηκώθηκε και λάβαρο που χειροκροτήθηκε, αντίθετα οι όποιες αναφορές τιμής στο Ν. Ζέρβα (στα πλαίσια μιας γενικότερης προσπάθειας αποκατάστασης του στη συνείδηση των λαμιωτών που επιχειρείται μάταια τον τελευταίο καιρό) συνάντησαν την αδιαφορία όλων των παρευρισκομένων.

Να υποθέσουμε ακόμα πως δεν είναι τυχαίο πώς το γεγονός αυτό έχει κρυφτεί σχεδόν από όλα τα μμε (ακόμη και ντόπια) ιδιαίτερα του ιντερνετικού τύπου…

Μια τόσο σαφέστατα προκλητική παρουσία εκπροσώπου του φασιστο-Λ.Α.Ο.Σ. σε τέτοια εκδήλωση, ας γίνει σαφές οτι απαντήθηκε με το καλύτερο και δυναμικότερο τρόπο…

Εν κατακλείδι, όπως φωνάχτηκε και στην εκδήλωση σαν σύνθημα

“Μ’ αγώνες τιμάμε, τους νεκρούς μας”…

Η προσπάθεια μετατροπής της αντίστασης σε θεσμό και καπήλευσής της από τα διάφορα φασιστοειδή απέτυχε.

Αναρχικοί/Αντιεξουσιαστές Λαμίας