Κάθε χρόνο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, το κεφάλαιο, μέσω του πολιτικού του προσωπικού, θέτει τους όρους διαβίωσης των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, των από τα κάτω.
Κάθε χρόνο ο πρωθυπουργός έρχεται -με λύπη πάντα (!)- να ανακοινώσει τα νέα βήματα της ολομέτωπης επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στα εργατικά συμφέροντα και τα κοινωνικά κεκτημένα. Κάθε χρόνο υπόσχεται με στόμφο ότι τα μέτρα είναι τα τελευταία.
Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί με τις αλυσίδες είναι να τις συνηθίσεις. Ήδη, εδώ και 7 χρόνια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα κράτος και κεφάλαιο «δαγκώνουν» κι ένα νέο κομμάτι από τα τελευταία μέσα επιβίωσης του κόσμου της εργασίας. Μοιάζει με φυσικό φαινόμενο κάθε 1,5 χρόνο, μετά από μια «αγωνιώδη» περίοδο υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων του ελληνικού κράτους με τους πάτρωνές του, την ΕΕ και το ΔΝΤ, να ανακοινώνονται οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, να χάνονται νέα εργατικά δικαιώματα, να υποτιμάται η τάξη μας όλο και πιο πολύ. Ούτε καν η φρασεολογία δεν αλλάζει από ΠΑΣΟΚ σε ΝΔ και από ΝΔ σε ΣΥΡΙΖΑ.
Χρόνο με το χρόνο, το κράτος και το κεφάλαιο πληθαίνουν τις στρατιές φτωχών, ανέργων, αστέγων, που δε μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες, που δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία ή την εκπαίδευση -με τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία να κλείνουν ή υπολειτουργούν. Τα εργατικά δικαιώματα περικόπτονται συνεχώς, προς όφελος τόσο των ντόπιων, όσο και των ξένων αφεντικών. Μέσα στους επόμενους μήνες ένας νέος εργασιακός νόμος θα κατατεθεί προς ψήφιση. Ο νόμος αυτός έρχεται να διευρύνει και να ολοκληρώσει το σκηνικό απόλυτης εξαθλίωσης και κοινωνικής αποσάθρωσης.
Με την κατάργηση του κατώτατου μισθού, του 13ου και 14ου μισθού, με την κατάργηση ή/και την παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αντικατάσταση τους με ατομικές συμβάσεις εργασίας – κατά τις εκάστοτε ορέξεις του κάθε μικρού ή μεγάλου αφεντικού – με το δικαίωμα στην απεργία να καταργείται κι αυτό (δυσχεραίνονται οι κηρύξεις απεργιών μέσω της αύξησης των ημερών για την προειδοποίηση της έναρξης της απεργίας, της προαπαιτούμενης απόφασης του 51% του κλάδου που προχωρά σε απεργία και με τη θεσμοθέτηση της ανταπεργίας/ lock out), το σκηνικό των τελευταίων χρόνων παίρνει μια όλο και πιο δυστοπική μορφή. Μια μορφή που συμπληρώνεται με νέους όρους επισφαλούς εργασίας, όπως ατομικές συμβάσεις ή συμβάσεις μέσω…τηλεφώνου, mini jobs (δουλειές ημέρας ή ωρών), τηλεργασία, ενοικίαση εργαζομένων και άλλες, όλο και πιο ευφάνταστες μορφές ελαστικής απασχόλησης.
Την ίδια στιγμή καταργούνται κοινωνικά επιδόματα και παροχές, μειώνονται και κόβονται συντάξεις, αυξάνεται το ηλικιακό όριο της συνταξιοδότησης, τα ασφαλιστικά ταμεία καταργούνται ή συγχωνεύονται.
Όσο και αν κάποιος πασχίζει να μη το δει, οι επιλογές πλέον εντός του συστημικού πλαισίου όλο και στενεύουν, η ψευδαίσθηση της κοινωνικής ειρήνης ραγίζει.
Η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, εγγενής αντίφαση του καπιταλισμού, που είναι αποτέλεσμα (και) της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και της ανικανότητας αξιοποίησης του υπάρχοντος κεφαλαίου, έχει οδηγήσει σε μία ακόμα δομική κρίση υπερσυσσώρευσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, κράτος και κεφάλαιο διεξάγουν ολομέτωπη και συντονισμένη επίθεση στην κοινωνική βάση για να απέλθουν του αδιεξόδου. Η κοινωνική συναίνεση προς το καθεστώς κλονίζεται όλο και περισσότερο, γι’ αυτό και οι κρατικοί διαχειριστές καταφεύγουν σε μέτρα έκτακτης ανάγκης.
Μέσα σε αυτό το κρισιακό περιβάλλον, το κράτος και το κεφάλαιο έχουν απογυμνωθεί. Η βαρβαρότητά τους είναι έκδηλη. Το εξουσιαστικό πλέγμα είναι έκθετο. Η ποικιλία των συναφών πολιτικών προτάσεων απλώνεται στο τραπέζι. Κατ’ αρχάς έχουμε τη φερόμενη ως δημοκρατική αριστερή κυβέρνηση, που λόγω των επιταγών του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Πρόκειται επί της ουσίας για πολιτικές νεοφιλελεύθερου τύπου, που θα αποτελούσαν διακαή πόθο του ευρύτερου φιλελεύθερου τόξου, με δεσπόζουσα θέση εντός αυτού να κατέχει η αξιωματική αντιπολίτευση. Ποιοτικές διαφορές μεταξύ τους υπάρχουν μόνο ως προς την αυξημένη (επικοινωνιακή) χρήση του βούρδουλα που προκρίνει διαχρονικά η τελευταία, ήτοι των διώξεων και της καταστολής όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται στα σχέδια της κυριαρχίας (γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε στο ντόπιο και το διεθνές κεφάλαιο ότι μια χαρά θα καταστείλει εξεγέρσεις μεταναστών, συγκρουσιακές διαδηλώσεις, θα εκκενώσει καταλήψεις, θα συνεχίσει την αντι-«τρομοκρατική» σταυροφορία κτλ), αλλά και σε επίπεδο ρητορικής, με τη δεξιά να χειρίζεται άριστα στο επικοινωνιακό πεδίο τους διαλύτες της ταξικής συνείδησης (προς όφελος φυσικά της αστικής τάξης), δηλαδή τον ατομισμό, τον πατριωτισμό και τον θρησκευτικό συντηρητισμό. Μικρότερη απήχηση φαίνεται να έχει η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία ή κοινώς «κεντροαριστερά», αποτελώντας ένα ακόμη σκονισμένο αστικό πιόνι. Ακόμα πιο χαμηλά βρίσκεται η ευρωκομμουνιστική αριστερά -θα μπορούσαμε να πούμε ο προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 2- με ρεφορμιστικό προτασιολόγιο κοινωνικού χαρακτήρα, συνέχιση του καπιταλισμού με πολιτικές προστατευτισμού και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Όσον αφορά τις επαναστατικές προτάσεις που περικλείονται στην εξουσιαστική οικογένεια, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα της επαναστατικής αριστεράς. Κόμματα πρωτοπορίας, με μακροπρόθεσμο στόχο την πολιτική επανάσταση, τη σύσταση ενός συγκεντρωτικού κράτους και την όρθωση ενός κρατικού καπιταλισμού, ως μεσοστάδιο της υποτιθέμενα γραμμικής πορείας προς τον κομμουνισμό. Τέλος, ως εφεδρεία του κεφαλαίου, ως τελευταίο ανάχωμα για την αστική τάξη, στέκει ο φασισμός. Είτε ως κοινοβουλευτική δύναμη είτε μέσα από υποτιθέμενους εξωθεσμικούς φορείς, ο σκοπός του είναι συγκεκριμένος: η επίθεση στον κόσμο του αγώνα, η διάχυση του μισανθρωπισμού και εν τέλει η πάταξη των κοινωνικών αντιστάσεων από μια σιδερένια μπότα προς όφελος του καπιταλισμού.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι υποσχέθηκε. Όχι σε εμάς. Αλλά στο καθεστώς που πάντοτε υπηρετεί η καθεστωτική αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία. Αφομοίωσε τη δυναμική της κοινωνικής αντεπίθεσης των πρώτων μνημονιακών χρόνων, την έσυρε στον εξευτελισμό της κάλπης και μετά την αντάλλαξε με μια θέση όχι μόνο στην εξουσία σήμερα, αλλά και ως σταθερός πόλος του νέου δικομματισμού τα επόμενα χρόνια. Όχι κι άσχημα για ευρωκομμουνιστές του 4%, πολύ άσχημα για όλους εμάς. Γιατί ο καλύτερος τρόπος να συνηθίσεις τις αλυσίδες σου είναι αυτός που σου υπόσχεται να στις βγάλει να σου πει πως είναι τελικά απαραίτητο να τις φοράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το καλύτερο δώρο, η πιο σίγουρη λύση για το κράτος και το κεφάλαιο που στην ιστορική περίοδο που ζούμε έχει αποφασίσει να τα «μαζέψει» όλα.
Μπροστά στην εξελισσόμενη δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, οφείλουμε να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση που θα υπερβεί την τωρινή πολιτική και οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου. Γι’ αυτό, είναι επιτακτικό να χτίσουμε μαχητικά κοινωνικά και ταξικά κινήματα βάσης. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, πολιτικές συλλογικότητες και αντιφασιστικούς συντονισμούς. Εμείς οι ίδιοι, οι από τα κάτω, γνωρίζουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Δε χρειαζόμαστε κανέναν σωτήρα, κανέναν υποτιθέμενο εξωτερικό διεκπεραιωτή της βούλησής μας. Ένα λοιπόν μένει να πράξουμε. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, για να μη ζήσουμε σαν δούλοι.
Ως αναρχικοί, αυτό που προκρίνουμε είναι να βάλουμε μπρος για την κοινωνική επανάσταση και τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, συλλογικά, ακηδεμόνευτα και από τα κάτω. Είναι ο αγώνας για την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού, για την άρση κάθε διαχωρισμένης εξουσίας και εκμεταλλευτικής σχέσης, με στόχο τη δημιουργία μιας αταξικής και ακρατικής κοινωνίας γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, με την αλληλεγγύη ως συνεκτικό της δεσμό. Όλα αυτά σχηματοποιούνται απτά διαμέσου της κατάληψης των μέσων παραγωγής και της εργατικής αυτοδιαχείρισης, χωρίς αφεντικά, για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινότητας, συντείνοντας στην οργάνωση της παραγωγής και της διανομής από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Με τα ζητήματα που αφορούν την εκάστοτε κοινότητα να αποφασίζονται μέσα από οριζόντιες κοινοτικές συνελεύσεις που θα δομούν από κάτω προς τα πάνω μια ομοσπονδία αποκεντρωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων, που θα περικλείουν εθελοντικές ενώσεις και ελεύθερους συνεταιρισμούς. Επιπλέον, ο αγώνας για την πανανθρώπινη χειραφέτηση οφείλει να είναι διεθνιστικός και να γκρεμίσει τα σύνορα που ορθώνονται μεταξύ των λαών.
Για μας, η πολιτική ελευθερία και η οικονομική ισότητα μπορούν να λογίζονται μόνο ως αδιαχώριστες όσον αφορά τη χειραφέτηση των πληβειακών στρωμάτων, εξ ου η αδιαιρετότητα και η συμβατότητα της αναρχίας με τον κομμουνισμό. Η ολιστική αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου και η βίωση της ανθρωπινότητας βρίσκουν την πλήρη έκφρασή τους στην κοινωνία που δομείται πάνω στη βάση του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Καλούμε όλους και όλες να κατέβουν στο δρόμο και να συμμετάσχουν στην πορεία της ΔΕΘ, να στηρίζουν και να συμμετέχουν όλο το χρόνο στις κινητοποιήσεις ενάντια στην εφαρμογή των μνημονίων σε κάθε σφαίρα της ζωής μας, παίρνοντας και πρωτοβουλίες δράσης όπου δεν υπάρχουν και λαμβάνοντας ενεργά μέρος όπου υπάρχουν.
Το κράτος διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι έχει συνέχεια. Οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες οφείλουν επίσης να έχουν συνέχεια, σε όλους τους τόνους.
Πασχίζοντας να κάνει το αδύνατο, ο άνθρωπος πάντα κατόρθωσε αυτό που είναι δυνατό. Εάν πάντως δεν πράξουμε το αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο.
Τίποτα δεν τελείωσε. Να περάσουμε στην αντεπίθεση!
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,
ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΠΟΡΕΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
18:00, ΚΑΜΑΡΑ
Αναρχική Ομοσπονδία
anarchist-federation.gr
info@anarchist-federation.gr
twitter: twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
