Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ …
Κι όμως, έχουν ήδη περάσει εννέα ολόκληρα χρόνια από εκείνη τη νύχτα, όπου ο ήχος τριών πυροβολισμών έμοιαζε να ακούστηκε ταυτόχρονα σ’ ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια. Ένα όνομα τόσο οικείο, «Αλέξης Γρηγορόπουλος» και μετά ένα άψυχο παιδικό κορμί ήταν αρκετά για να μας κάνουν να βιώσουμε τον χείμαρρο μιας εξέγερσης που η αλήθεια της μας συνεπήρε, πετώντας βίαια στην άκρη την επιβεβλημένη κανονικότητα των ζωών μας .Μια φράση αντιλαλούσε ταυτόχρονα σε χιλιάδες στόματα και σκέψεις… “Δεκαπεντάχρονος νεκρός από σφαίρες μπάτσου στα Εξάρχεια! Εκδίκηση !”.Έτσι τις επόμενες ημέρες , τα πύρινα οδοφράγματα, οι διαρκείς συγκρούσεις με τους μπάτσους, οι φοβισμένοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί και εξουσιαστές, αποτέλεσαν τα στοιχεία της εξεγερσιακής πραγματικότητας. Είχε έρθει η ώρα να ζήσουμε την «άγρια χαρά» των κοινωνικών εκρήξεων, που οι αφέντες μας είχαν ξεγράψει προ πολλού και για τις οποίες όλοι μας είχαμε διαβάσει σε διηγήσεις κιτρινισμένων βιβλίων.
Βέβαια η σημασία της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 08’ αποτελεί ένα γεγονός μεγάλης κοινωνικοπολιτικής αξίας και με ένα παγκόσμιο αντίκτυπο και συμμετοχή όχι μόνο σε εγχώριο αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Μπορεί να είχαν σημειωθεί και άλλες εξεγέρσεις χρονικά κοντά στο 2008, όπως στο Παρίσι το 2005 μα ποτέ ξανά μια τόσο σύγχρονη κρατική δομή δεν είχε χτυπηθεί τόσο έντονα , τόσο άμεσα και καθολικά με κρατικούς και καπιταλιστικούς-οικονομικούς στόχους να αποτελούν τις πρώτες επιλογές των εξεγερμένων. Καμμένα υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες , κατειλημμένα δημαρχεία και περιφέρειες , καμμένες και σπασμένες τράπεζες και πολυεθνικές ακρωτηρίαζαν την μέχρι πρότινος εύρυθμη λειτουργία κράτους και κεφαλαίου, σε μία εποχή όπου ο τυφώνας της διεθνούς οικονομικής κρίσης μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του.
Μία τότε καταναλωτική κοινωνία αυτό-υπνωτισμένη στην κανονικότητα , ξύπνησε βίαια, δείχνοντας τα όρια της ανοχής με αφορμή την υπέρμετρη κρατική καταστολή την οποία δέχτηκε. Μια εξέγερση που θέλοντας ή μη, πολιτικοποίησε εν μέρη μία μεγάλη μερίδα των εξεγερμένων, διδάσκοντας τα όρια και τις δυνατότητες της συλλογικής και κοινωνικής αντεπίθεσης, μια μαζική απειθαρχία σ ένα ασφυκτικά δομημένο σύστημα ρόλων για όλους. Ακόμη, το πείσμα των εξεγερμένων στον τρόπο που οργάνωσαν τις αντιδομές τους, μέσα από τις αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές και αντιεξουσιαστικές λαικές συνελεύσεις, είναι αξίες ανεκτίμητες για όλους όσους είχαν την δυνατότητα να τις ζήσουν από μέσα. Αντιδομές που αποτέλεσαν μικρές εικόνες από μια πιθανή μελλοντική ελευθεριακή κοινωνία για την οποία παλεύουμε. Όσο και αν προσπάθησαν κόμματα όλων των πολιτικών χρωματισμών να οικειοποιηθούν την εξέγερση ή να την πολεμήσουν, απλά απέτυχαν. Φυσικά, έτσι αυθόρμητα όπως άναψε η φλόγα του Δεκέμβρη, όταν η εξέγερση έκανε τον κύκλο της, έτσι απότομα έσβησε αφήνοντας όμως πλούσια διδάγματα και εμπειρίες στα υποκείμενά της.
Εν κατακλείδι, έχοντας τις εμπειρίες της εξέγερσης, ως αντιστεκόμενοι, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και να συμμετέχουμε στην πάλη των ορθάνοιχτων μετώπων του κοινωνικού πολέμου τα οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, με νέα ορμή και αποφασιστικότητα. Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι πώς ακόμη και σήμερα οι εξουσιαστές , στους εφιάλτες τους βλέπουν ακόμα τα οδοφράγματα και τις ιαχές των εξεγερμένων εκείνου του Δεκέμβρη. Όσο και αν νομίζουν, όπως και τότε, πώς είμαστε σαν κοινωνία ολοκληρωτικά του χεριού τους, ας τους αποδείξουμε για ακόμη μία φορά, το πόσο λάθος έχουν. Σε πείσμα των καιρών, η εξεγερσιακή πραγματικότητα αποτελούσε και θα αποτελεί την έναρξη του δικού μας “διαλόγου” με τους δικούς μας όρους, απέναντι σε κράτος-αφεντικά-φασίστες που πνίγουν τις ζωές μας σήμερα..
…ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ.
Συνέλευση Αναρχικών Αντιεξουσιαστών/-τριών Λαμίας,
μέλους της Αναρχικής Ομοσπονδίας