ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΟΣΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΦΤΩΧΕΙΑ, Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΙΑ
ΜΑΣ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ…
50 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την αιματηρή εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου, των συγκρουόμενων νεολαίων, των φοιτητ(ρι)ών με το στρατό και την αστυνομία της Χούντας, των συνταγματαρχών, στο Πολυτεχνείο και τα γύρω στενά, στην Αθήνα του ’73. Η σημαδιακή αυτή ημερομηνία εκτός από ορόσημο ιστορικής σημασίας για την σταδιακή πτώση της Χούντας που ολοκληρώνεται ένα χρόνο μετά, αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα εφαλτήριο για τους/τις αγωνιζόμενους/-ες, μια ακόμη αφορμή για όλους και όλες να βρεθούν και πάλι στον δρόμο, στην συγκέντρωση και στις πορείες, έτσι ώστε να διεκδικήσουν ξανά περισσότερη ζωή και ελευθερία, κόντρα στον κρατικό αυταρχισμό, είτε αυτός κρύβεται πίσω από δικτάτορες και στρατιωτικά πραξικοπήματα όπως τότε, είτε πίσω από αυταρχικές κυβερνήσεις και αστικές δημοκρατίες όπως τώρα.
Εξάλλου οι χουντικές και κατ’ επέκταση εθνικιστικές και ακροδεξιές ιδεολογίες είναι αυτές που προμοτάρουν τον κρατικό απολυταρχισμό όπου μέσα από το μονοπώλιο της κρατικής βίας επιχειρείται η «πειθάρχηση» της κοινωνίας στο δίκαιο των ισχυρών, όποιο και αν είναι αυτό, όποιες επιπτώσεις κι αν έχει στις ζωές μας. Η τελευταία και παραπάνω δεκαετία των διαρκών κρίσεων, με την οικονομική αφαίμαξη των μνημονίων και της επιτηδευμένης γενικότερης ακρίβειας στο τώρα, μέσα από τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών μικροοφειλετών, την διαχείριση του κορωνοϊού και τις καραντίνες, την διαχείριση των φυσικών καταστροφών και των πολύνεκρων δυστυχημάτων, την απάνθρωπη και εργαλειακή μεταχείριση των προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, αλλά και μέσα από τόσα άλλα παραδείγματα, οι διαδοχικές κυβερνήσεις που ανέλαβαν για να εξασφαλίσουν τις πολιτικές τους και τα αντικοινωνικά συμφέροντα τους επανειλημμένα βρέθηκαν να ακροβατούν ανάμεσα στις έννοιες της αστικής «δημοκρατίας» και της δικτατορίας. Τα εργαλεία και οι πρακτικές που χρησιμοποιούσε η Χούντα για να γραπωθεί από την εξουσία και να επιβληθεί στον λαό με τον στρατό στους δρόμους, μοιάζουν να είναι παρόμοια με τα αντίστοιχα μέσα μια «δημοκρατικής» πλέον κυβέρνησης, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι ακροδεξιά και δεν θέλει κανενός είδους αντίλογο στην αντιλαϊκή πολιτική της, που επιδιώκει και αυτή να γαντζωθεί στην εξουσία και να επιβληθεί στον λαό με την αστυνομία παντού στους δρόμους.
Μισό αιώνα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της Χούντας και οι θιασώτες της κρατικής βαρβαρότητας επιβιώνουν σε ακροδεξιά χείλη διαφορετικών παραταξεων μέσα στο κοινοβούλιο, ενώ ακόμα και δηλωμένοι πνευματικοί απόγονοι της «απριλιανής επανάστασης» σε κυβερνητικές θέσει μοστράρονται ως οι σημερινοί εκπρόσωποι των θεσμών και της γενικής και αόριστης «δημοκρατίας» μας. Οι ίδιες πολιτικές και εφοπλιστικές οικογένειες που γιγάντωσαν οι «εθνοσωτήρες» της επταετίας συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο στον τόπο, ενώ την ίδια στιγμή που οτιδήποτε δημόσιο απαξιώνεται και ιδιωτικοποιείται γύρω μας, ο στρατός και η αστυνομία επιμένουν να υπεροπλίζονται, ενώ οι δημοσιογράφοι χρηματίζονται πλέον και επίσημα με λεφτά του ελληνικού δημοσίου για να λένε σωστά τα κυβερνητικά αφηγήματα.
Φυσικά η αμείωτη αστυνομοκρατία, η μπατσική βαρβαρότητα και καταστολή σταθερά εντείνονται, ενώ ο περίφημος “εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας” των αριστερών διαχειριστών της εξουσίας μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται. Μπάτσοι όλων των λογιών ουδέποτε έπαψαν να έχουν σχέσεις με μαφίες, να εμπλέκονται σε τραμπουκισμός και δολοφονίες πολιτών με οικονομικά, πολιτικά και φυλετικά κίνητρα. Η αστυνομία πυροβολεί και δέρνει αδιακρίτως με τις πλάτες και την προτροπή του πολιτικού και δικαστικού συστήματος. Ένας ακόμα θάνατος με εκτέλεση του ανήλικου Pομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, όπου άοπλος δεν σταμάτησε σε έλεγχο της ΟΠΚΕ, έρχεται να προστεθεί στην μακριά λίστα δολοφονημένων και βασανισμένων της ΕΛΑΣ. 5Ο χρόνια μετά την Χούντα και σκοτώνονται εκατοντάδες ντόπιοι και ξένοι στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία του κορωνοϊού, στα Τέμπη, στην Πύλο, στις πλημμύρες και στις πυρκαγιές, όπου κανένας υπεύθυνος από τους ιθύνοντες των κυβερνήσεων, των κομμάτων και των τοπικών αρχόντων δεν έχουν αναλάβει καμία πολιτική ευθύνη. Οι κατέχοντες την εξουσία, πλέον έχουν το θράσσος να κηρύξουν κάποιου είδους ασυλία από μόνοι τους.
Μέσα σε τέτοιες εποχές είναι όμως που παλιά και γραφικά συνθήματα αποκτούν και πάλι νόημα. Όσο βαριά και να παραμένει η άσχημη πλέον καθημερινότητα μας, όσα προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα και να μας προσφέρει το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα, είναι αυτά ακριβώς που μας οδηγούν για άλλη μια φορά στον δρόμο της εξέγερσης. Μπορεί πλέον να έχουμε αστική «δημοκρατία» και όχι χούντα, αλλά παλεύοντας πλέον καθημερινά για να βγει το σουπερμαρκετ, η ΔΕΗ και οι δεκάδες άλλοι λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν, αντιμετωπίζοντας ένα διαλυμένο σύστημα παιδείας και ένα υπό κατάρρευση σύστημα υγεία που οδηγούνται σιγά σιγά στην ιδιωτικοποίηση, βιώνοντας καταστολή και τρομοκρατία αν βγούμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο από την σαπίλα που μας σερβίρουν καθημερινά, αλλά και βλέποντας την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής να ευτελίζεται – πρώτα επειδή είναι μετανάστες, μετά επειδή είναι Ρομά, στο τέλος επειδή τους πνίγουν στον κάμπο και τους παρατάνε στην τύχη τους – ερχόμαστε να αναρωτηθούμε 50 χρόνια μετά, τι έχει αλλάξει τελικά, από την χιλιοειπωμένη διεκδίκηση του «ψωμί παιδεία ελευθερία». Η ανάγκη για μια πραγματικότητα που ζούμε ελεύθερα και δεν απλά υπάρχουμε παραμένει εδώ! Και όσο το σύστημα επιμένει να μας χρησιμοποιεί και να μας εξαθλιώνει η σπίθα της εξέγερσης θα ανάβει ξανά και ξανά!
…Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΒΕΙ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Συνέλευση Αναρχικών Αντιεξουσιαστ(ρι)ών Λαμίας