ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Η ΓΣΕΕ προκηρύσσει μια απεργία-μπαλωθιά στον αέρα για να “βγει από την υποχρέωση”. Μην έχοντας τη θέληση να σηκώσει το γάντι απέναντι και σ’ αυτά τα νέα μέτρα της -υποταγμένης στα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου- αριστερής κυβέρνησης, διατρανώνει για ακόμη μία φορά την ανυπαρξία της μπροστά στις απαιτήσεις της συγκυρίας. Δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, είτε μεγαλωμένοι στα κοτέτσια της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, είτε στα μαντριά της γραφειοκρατικής αριστεράς του ΠΑΜΕ, αντιλαμβάνονται τον ταξικό αγώνα σαν έναν διάλογο με τα αφεντικά και την εξουσία, ως μεσολαβητές μεταξύ των εργατών και κάθε λογής πολιτικών παραγόντων, που άλλοτε τάζανε, σήμερα απλά δεν μπορούν να κάνουν ούτε κι αυτό.
Ο λόγος τους, όμως, μας ήταν και μας είναι αδιάφορος. Ο συνδικαλισμός τους παρωχημένος, μίζερος και πλέον επικίνδυνος. Αυτόν τον συνδικαλισμό οφείλουμε μια και καλή να τον τσακίσουμε, να τον θάψουμε πλάι στα πτώματα των εμπνευστών και θιασωτών του, μια για πάντα. Με ταξικά σωματεία βάσης, με συλλογικές διεκδικήσεις κι ανυποχώρητους, μαχητικούς ταξικούς αγώνες, με την αυτοδιαχείριση, πλάι στη ΒΙΟΜΕ και στους Ρομπέν του Ξύλου, οφείλουμε να δώσουμε τους δικούς μας αγώνες για την κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης.Σε μια συγκυρία όπου καταπατούνται κάθε μέρα αυτά που ως χθες θεωρούνταν “βασικά εργασιακά δικαιώματα”, το “κερασάκι στην τούρτα” δεν είναι άλλο από την διάθεση της κυβέρνησης για “μεταρρύθμιση” του ασφαλιστικού συστήματος. Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θέλει να καταθέσει η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την τρόικα και τους δανειστές, δεν αποτελεί ούτε λύση για τη σωτηρία των ταμείων, ούτε μεταρρύθμιση. Κι αν για κάποιους είναι προϊόν μιας “αναπτυξιακής πολιτικής”, για εμάς είναι ακριβώς το αντίθετο: εθνική σύνταξη στα 385 ευρώ στα 65 έτη, μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης σταδιακά μέχρι το 2018 στα 8,6 δισ (από 21 δισ το 2011), μείωση της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ (Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων), μείωση των αναπηρικών συντάξεων (η βασική θα δίνεται μόνο σε όσους παρουσιάζουν 80% αναπηρία) και μείωση βασικής σύνταξης ΟΓΑ με παράλληλη αύξηση των εισφορών κά δεν είναι οιωνός ανάπτυξης, αλλά πολεμικό κέλευσμα προς όλους όσους επιλέγουμε να παλέψουμε για ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑ ΔΟΥΛΟΙ.
Σε ένα σχεδόν χρεωκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα για τη χρεωκοπία του οποίου ουδείς πλήρωσε, ούτε οι μεγαλογιατροί της υπερσυνταγογράφησης και του φακελώματος, ούτε οι κυβερνήσεις που τζόγαραν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο και που έδωσαν γη και ύδωρ στις ιδιωτικές ασφαλιστικές και φαρμακευτικές εταιρείες να θησαυρίσουν, δεν χωρά καμία νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Οι αγώνες μας για ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα καλύπτει όλους τους εργαζόμενους, εντός ή εκτός της παραγωγής, ντόπιους ή ξένους, πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στη μάχη ενάντια στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλεται καθημερινά με αργούς, αλλά σταθερούς ρυθμούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, η “αριστερή” κυβέρνηση επιδεικνύει με έναν απαράμιλλο ζήλο την επιθυμία να διαφυλάξει τα αντεργατικά κεκτημένα των προηγούμενων “μνημονιακών” κυβερνήσεων. Αν, για παράδειγμα, πριν τις εκλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ήταν ένα “νοσηρό αστείο” το οποίο σύντομα θα τελείωνε (όπως και τα μνημόνια) η πραγματικότητα ήρθε για ακόμη μια φορά να διαψεύσει όσους τον εμπιστεύτηκαν. Για να είμαστε σύντομοι: καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος, αμφότερα ως προστάτες των συμφερόντων του κεφαλαίου, δε θα στρεφόταν ενάντια στο τελευταίο και για κανένα λόγο. Σε πολιτικό επίπεδο, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για τα εμπορικά καταστήματα δεν αποτελεί μόνο ένα βάρβαρο μέτρο ενάντια στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτά, αλλά μια ακόμα διαφαινόμενη ήττα όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά για όλους μας. Μια ακόμη ήττα στον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, σε μια περίοδο που η κρίση έχει γίνει κομμάτι της κανονικότητας και η οργή έχει δώσει τη θέση της στην απάθεια. Αλλά οι επιθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου δεν πρέπει να μας απογοητεύουν• αντίθετα, πρέπει να μας καθιστούν πιο μαχητικούς και έτοιμους για ό,τι ετοιμάζεται σε βάρος μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν αντιλαμβανόμαστε την εργατική πρωτομαγιά -από το Σικάγο του 1880 έως και την Θεσσαλονίκη του 1936- ως ένα μωσαϊκό εργατικών διεκδικήσεων και επαναστάσεων, αλλά ως τον διαρκή αγώνα ενάντια στη λήθη και την εξουσία, ως την αδυσώπητη μάχη της εργατικής τάξης και της ίδιας της κοινωνίας για την οριστική της απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού.
Για μας, η εργατική πρωτομαγιά είναι μια υπόμνηση ότι αυτή η μάχη ξεκινάει από την κοινωνική βάση, από τους εκμεταλλευόμενους εναντίον των εκμεταλλευτών της, αριστερών και δεξιών αφεντικών, μικρών και μεγάλων, σοσιαλιστικών και δεξιών κρατών, δικαστών, μπάτσων και ανθρωποφυλάκων. Είναι, ακόμα, η υπενθύμιση ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, αλλά δίπλα σε εμάς, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα, στέκονται οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές, οι εξεγερμένοι στο Παρίσι, στις ΗΠΑ και στο Σαντιάγο, οι Βούλγαροι αντιφασίστες, οι Ζαπατίστας, οι αναρχικοί που βρίσκονται μέσα στα τείχη των φυλακών, όσοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας τελειώνει εκεί που ξεκινάει η αταξική κοινωνία.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ