ΤΟΤΕ ΧΟΥΝΤΑ , ΣΗΜΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ…
«Τα βασανιστήρια ανήκουν στην πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς», γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζέιμς Μπέκετ, στο βιβλίο του με τίτλο «Βαρβαρότητα στην Ελλάδα, 1967-1969», μετά από την επιτόπια έρευνά του στην δικτατορική περίοδο, που εκδόθηκε το 1970 στη Ν. Υόρκη και στη συνέχεια σε Καναδά, Ιταλία, Σουηδία, Βρετανία – ακόμη και στην Τουρκία. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ερευνα εκδόθηκε στην Ελλάδα μόλις το 1997 τοποθετεί και την ίδια την ουσία του επίδικου της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη 1973, αποδεικνύοντας ότι μαζί με το σύνολο των εξεγερσιακών προταγμάτων, η Aποχουντοποίηση ήταν και παραμένει διαχρονικά ένα σύγχρονο ζητούμενο.
Η επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη έγραφε στην εισαγωγή της προκύρηξή της με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη για τη δολοφονία του αρχιβασανιστή της Χούντας, ήδη από το Σεπτέμβριο του ’76, τρεις μήνες δηλαδή πριν δολοφονηθεί ο Μάλλιος:
«Δύο ολόκληρα χρόνια ο Ελλ. Λαός περιμένει να δει την τιμωρία των βασανιστών της ασφάλειας, των εγκληματιών του λαού που επί 7,5 χρόνια βασάνιζαν με μεσαιωνικά και βάρβαρα βασανιστήρια χιλιάδες αντιφασίστες αγωνιστές. Κι αντί για τιμωρία βλέπει την αποκατάσταση των βασανιστών. Όλοι οι βασανιστές της ασφάλειας κυκλοφορούν λεύτεροι. Οι περισσότεροι ξαναγύρισαν στις θέσεις τους. Κι αυτοί που αποστρατεύτηκαν για τα μάτια παραμένουν οι μυστικοσύμβουλοι της ασφάλειας ενώ παράλληλα ξεκουράζονται στα πολυτελή διαμερίσματα και τις βίλες τους που έκτισαν βασανίζοντας τον Ελλ. Λαό…»
Και για μερικές δεκαετίες ακόμη θα συμπληρώναμε εμείς. Οι ίδιοι και η σπορά τους. Οι βιολογικοί συνεχιστές των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί δημιούργησαν στο πέρασμα των δεκαετιών, προσκολημμένοι στο διεφθαρμένο καθεστώς της Λούμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης, μια μακρα και αδιάλειπτη σειρά διαδοχής σκοταδισμού, απανθρωπισμού, βαρβαρότητας, χυδαιότητας και διαπλοκής. Η πηγή προπαγάνδας των χουντικών που έχει ως στόχο να πλήξει την εξέγερση του 1973, φτάνοντας ακόμα και στην αμφισβήτηση της ύπαρξης δολοφονημένων αντιφασιστών – αγωνιστών, βρίσκεται σε όλους αυτούς που κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα ελεύθεροι και πυροβολούν «τιμητικά» σε κηδείες και μνημόσυνα στελεχών και βασανιστών της Χούντας. Δεν υπάρχει φυσικά καμμια αμφιβολία ότι εξ΄ορισμού το Κράτος προμοτάρει ή ανέχεται ανάλογα με την συγκυρία τον φασισμό ως το μακρύ του χέρι ενάντια στις κοινωνικές αντιστάσεις αφού ο προορισμός του είναι να υπηρετεί το συμφέρον της οικονομικής ελίτ. Θεωρώντας τον φασιστικό αυτό συρφετό από την φύση του εχθρό της τάξης μας,αλλά και του κάθε ζωντανού είδους πάνω στον πλανήτη, δεν υπάρχει για μας δεύτερη επιλογή παρά να τον τσακίζουμε χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο, όπου, όποτε και με όποια μορφή εμφανίζεται στο διάβα μας. Παράλληλα αποτελεί θέση μας και ταυτόχρονα είμαστε πεπεισμένοι πως η αστική δικαιοσύνη ως πυλώνας εξουσίας είναι καταδικασμένη από τη γεννηση της στη διαφθορά και στην καλύτερη περίπτωση στο φόβο, γεγονός που καταδεικνύεται διεθνώς διαχρονικά αλλά και ειδικότερα σε ετούτον εδώ τον τόπο, επιφυλλάσσοντας στους υμνητές της Χούντας, ναζί δολοφόνους, τους μαστρωπούς και τους νονούς της νύχτας της Χρυσής Αυγής, την ευνοϊκότερη μεταχείριση που θα μπορούσαν να έχουν.
Όπως παλιά, όπως και τότε. Γι αυτό το λόγο ως αναρχικοί κομμουνιστές επιδιώκουμε συστηματικά να κρατάμε ζωντανή την πεποίθηση στην κοινωνία πως μόνο η ίδια με την επαναστατημένη συλλογική της μνήμη και συνείδηση, με τις εξεγέρσεις, τις αντιστάσεις της, την αυτο-οργανωμένη σύγκρουση με τις δομές του κράτους όσο «βαθύ ή ρηχό» και αν είναι αυτό και με το πρόταγμα ενός συλλογικού και αδιαμεσολάβητου μοντέλου αυτοδιάθεσης της ζωής της, μονάχα η ίδια είναι εκείνο το υποκείμενο που θα πραγματώσει όχι απλά την Αποχουντοποίηση και την εξόντωση του φασισμού αλλά θα χτίσει πάνω στα γκρεμισμένα θεμέλια του περιφερόμενου σαρκίου του καπιταλισμού έναν άλλο κόσμο όπου ακόμα κι «ο θάνατος δε θα χει πια εξουσία». Να τελειώνουμε και σύντομα με τη μεγάλη νύχτα του 1967-1974 που διαρκεί μέχρι σήμερα.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ