ENANTIA ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ…
Η 1η του Μάη είναι μία ημέρα ορόσημο για τους αγώνες των εργαζομένων , εξαθλιωμένων όλου του κόσμου που με τον ιδρώτα και το αίμα τους κινούν αδιάκοπα τα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη το 1886 με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά- 8 ώρες ανάπαυση- 8 ώρες ύπνο» αποτέλεσαν την πρώτη σύγχρονη ταξική, αδιαμεσολάβητη εργασιακή νίκη απέναντι στους εξουσιαστές-εκμεταλευτές του ανθρώπου. Ως υποκινητές των διαδηλώσεων συλλαμβάνονται 8 αναρχικοί εκ των οποίων 4 εκτελούνται, ένας αυτοκτονεί στη φυλακή και οι υπόλοιποι φυλακίζονται. Σήμερα η 1η Μάη αν όχι με ευθύνη , με ανοχή της καθεστωτικής αριστεράς και των διεφθαρμένων εργατοπατέρων συνδικαλιστών αποτελεί μία απονευρωμένη επέτειο, μέσα σε μία έτσι κι αλλιώς ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα.
Τα τελευταία 5 χρόνια, με πρόσχημα την συστημική οικονομική κρίση, πραγματοποιήθηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Εργασιακοί αγώνες ολόκληρων δεκαετιών ακυρώθηκαν στην πράξη, οι εργαζόμενοι έγιναν εύκολη λεία στις ορέξεις των αφεντικών, την ίδια στιγμή που ο επίσημος θεσμοθετημένος συνδικαλισμός, όχι μόνο δεν τους προστάτευσε αλλά συναίνεσε στις πολιτικές της κοινωνικής εξαθλίωσης . Ο συνδικαλιστικός μύθος της ΓΣΕΕ, των εργατικών κέντρων και των ανύπαρκτων σωματείων της «σφραγίδας» κατέρρευσαν ολοκληρωτικά υπονομεύοντας την ίδια την ουσία και την αναγκαιότητα του πραγματικού μαχητικού συνδικαλισμού. Οι υποκριτικοί δακρύβρεχτοι λόγοι των εργατοπατέρων έρχονταν καθαρά συμπληρωματικά μαζί με τις καταργήσεις των συλλογικών συμβάσεων, των πολιτικών-εργασιακών επιστρατεύσεων χουντικής εμπνεύσεως, τον χαρακτηρισμό των απεργιών ως παράνομων και το βίαιο σπάσιμό τους ακόμα και με τα αυτόματα όπλα των ΕΚΑΜ. Το νέο εφιαλτικό τοπίο όπως γίνεται αντιληπτό πλέον από όλους μας, περιλαμβάνει την ανασφάλιστη εργασία, την κατάργηση του 8ώρου και της Κυριακάτικης αργίας, τις απλήρωτες υπερωρίες, την επινοικίαση εργαζομένων χωρίς εργασιακά- κλαδικά δικαιώματα, πενιχρούς μισθούς, εκβιασμούς και απειλές με απολύσεις. Η διαρκής ανασφάλεια του εργαζομένου συμπληρώνεται από την ασφυκτική πίεση που ασκείται αυτοματοποιημένα από τις στρατιές των εξαθλιωμένων ανέργων, οι οποίες ενδεχομένως και να διεκδικούν θέσεις εργασίας με ακόμα χειρότερες συνθήκες. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον θρίαμβο του μεγάλου κεφαλαίου το οποίο πάντα πάλευε για ελαστικότερες σχέσεις εργασίας και χαμηλότερα μεροκάματα. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε πως τα πρώτα «πειραματόζωα» τέτοιων πολιτικών αποτέλεσε η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών μέσα σε φαραωνικών διαστάσεων κάτεργα, γιαπιά και χωράφια, πάνω στα οποία στηρίχτηκε και γιγαντώθηκε η υποτιθέμενη παντοδυναμία του ελληνικού κράτους με το δόγμα της “ισχυρής Ελλάδας” την προ κρίσης εποχή.
Όπως τότε έτσι και σήμερα μέσα από το πρίσμα της ακροδεξιάς με πρόφαση τον φασισμό και την ξενοφοβία οι μετανάστες συνεχίζουν να αποτελούν τα εξιλαστήρια θύματα της καταστροφικής οικονομικής αφαίμαξης. Τα κάθε λογής αφεντικά ρίχνουν ακόμα χαμηλότερα τα ήδη χαμηλά μεροκάματα την ίδια στιγμή που η «κινεζοποίηση» συνολικά της κοινωνίας μοιάζει να μην έχει τέλος. Το κράτος φυσικά επικροτώντας αυτού του είδους τις πολιτικές λιτότητας, ουσιαστικά νομιμοποιεί στην πράξη τον εργασιακό μεσαίωνα προμοτάρωντας προγράμματα voucher αλλά και κοινωφελούς πεντάμηνης απασχόλησης, σαν ασπιρίνες για τον καρκίνο. Με τον τρόπο αυτό, οι περιστασιακή και ανασφάλιστη εργασία με πενιχρές απολαβές, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί εργασιακή πραγματικότητα, τώρα θεσμοθετείται και επίσημα με την μορφή της κρατικής ελεημοσύνης.Σήμερα με την «αριστερή» κυβέρνηση στην εξουσία και τις μνημονιακές επιταγές της λιτότητας να είναι ακόμα εδώ, κανένας εργασιακός παράδεισος δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Ο μονόδρομος του αδιαμεσολάβητου εργασιακού αγώνα, μακριά από καρεκλοκένταυρους και κρατικοδίαιτους «συνδικαλιστές», μακριά από κομματικές λογικές και αγκυλώσεις, είναι επιτακτικότερος από ποτέ. Ουδέποτε παραχωρήθηκαν από κυβερνήσεις νίκες στους εξαθλιωμένους αυτού του κόσμου χωρίς αποφασιστικούς αγώνες απέναντι σε εξουσιαστές και κρατιστές κάθε λογής. Ας ανθήσουν λοιπόν νέα πρωτοβάθμια σωματεία βάσης εργαζομένων σε όλους τους χώρους εργασίας, φτιαγμένα από τους εργαζόμενους, για τους εργαζόμενους. Σωματεία τα οποία θα πρέπει να παρεμβαίνουν όχι μόνο με κλειστές κλαδικές διεκδικήσεις αλλά να αρθρώνουνε ανατρεπτικό λόγο σε όλα τα σημαντικά κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της επικαιρότητας.
Με όπλο μας την αυτοοργάνωση να επιλέξουμε εμείς τα μέσα της επίθεσής μας. Να στηρίξουμε το αυτοοργανωμένο εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ, ενός εργοστασίου χωρίς αφεντικά, να υπερασπιστούμε την αυτοοργανωμένη ΕΡΤ3 και να δημιουργήσουμε νέους πυλώνες αντίστασης. Να μην γυρίσουμε τις πλάτες στους περήφανους απεργούς της Coca- Cola, των Tσιμέντων Χαλκίδας και όλων των απεργών γενικά σε ολόκληρη την επικράτεια. Να στηρίξουμε τα μαχητικά σωματεία όπου υπάρχουν με χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά στις τηλεπικοινωνίες (Wind, Vodafone, Forthnet κλπ), το Σωματείο βιβλίου-χάρτου, τα αυτοοργανωμένα σωματεία ντελιβεράδων και εργαζομένων σε χώρους εστίασης και όχι μόνο. Να δώσουμε όλοι μαζί εργαζόμενοι και άνεργοι σαν μία γροθιά τα αποφασιστικά χτυπήματα απέναντι στο σύστημα και εξαθλιώνει και εκμεταλλεύεται τις ζωές μας σβήνοντας τα όνειρά μας έχοντας πάντα ως στόχο την κοινωνική απελευθέρωση που θα σημάνει το θάνατο της εξουσίας, του κεφαλαίου, του κράτους και των αφεντικών, για να καταφέρουμε μία μέρα να χτίσουμε μία πραγματικά ελεύθερη κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες και τα θέλω μας.
…ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ