Να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας ενάντια στις καπιταλιστικές προσταγές
Είναι πλέον γεγονός πως οι ζωές μας βρίσκονται δέσμιες, μέσα σε μια δίνη κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, οι οποίες κρύβουν μέσα τους ένα χαοτικό σύμπλεγμα αντίρροπων δυνάμεων οι οποίες είναι ικανές ακόμα και να αλλάξουν ριζικά το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Τα μέχρι πρότινος στιβαρά θεμέλια του παγκοσμίου καπιταλισμού κλυδωνίζονται βίαια κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκεί η επίσης παγκόσμια οικονομική αποδιοργάνωση και κρίση. Κάτι το οποίο δεν είναι νέο για το σύστημα καθώς η καπιταλιστική μηχανή έχει παράξει και ξεπεράσει κρίσεις πολλές φορές στο παρελθόν, μα ποτέ στο βαθμό και την ένταση της σημερινής που όλοι μας βιώνουμε.
Ο αντίκτυπος των οικονομικών επιπτώσεων στις δομές και τις σχέσεις της κοινωνίας είναι φανερός μιας και η μέχρι χθες θεαματική κοινωνία που στηριζόταν στην ολοένα αυξανόμενη κατανάλωση και στις εύκολες λύσεις βάση της λογικής του κέρδους έχουν μεταλλαχτεί στο σημερινό καιάδα της πλήρους εξαθλίωσης και της διάχυτης κοινωνικής βαρβαρότητας. Η λογική της εξουσίας, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν δεν γνωρίζει κανένα φραγμό στο να καταφεύγει σε ακραίες λύσεις ούτος ώστε να επιτρέψει στην ιδία να συντηρηθεί. Μια τέτοια ακρότητα αποτελεί και ο κοινωνικός κανιβαλισμός που επιχειρείται αυτή τη στιγμή. Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και η μεσαία τάξη θα υπάρχει μονό στα βιβλία της ιστορίας σαν μια θύμηση του κάποτε φιλολαϊκού προσωπείου.
Οι παρούσες συνθήκες του εργασιακού μεσαίωνα που το κράτος και τα αφεντικά μας επιβάλουν, κάνουν πλέον όλο και πιο ξεκάθαρη την εκμεταλλευτική φύση όλου αυτού του οικοδομήματος. Το τελευταίο φύλλο του συστήματος, δηλαδή αυτό της πρότερης οικονομικής ευημερίας του, αποτελεί ένα εργαλείο πειθούς, στοχεύει στης εθελούσια καθυπόταξη και εξαθλίωση των μαζών με σκοπό την εκ νέου καταπιεστικότερη αναστήλωση του. Οι οικονομικές απαιτήσεις του κράτους όλο και αυξάνονται, με τη μορφή φόρων, οι κοινωνικές παροχές εξανεμίζονται και τα εργασιακά κεκτημένα χάνονται στα πλαίσια του υποβιβασμού της υγείας, της παιδείας, της ζωής, της καθημερινότητας, έχοντας ως άμεσο αποτέλεσμα την εργασιακή επισφάλεια δηλαδή τον φόβο των εργαζομένων. Το όλο και πιο αφιλόξενο περιβάλλον που διαμορφώνεται στην εργασία απαιτεί πλέον χωρίς προσχήματα το ξεζούμισμα της εργασιακής δύναμης κάθε ανθρώπου, ενώ στην συνεχεία, όταν η υπεραξία που παράγεται δεν είναι αρκετή, τον παρατάει στην τύχη του με όλο και πιο μειωμένες ή και ανύπαρκτες συντάξεις. Με τους μισθούς πλέον να είναι ικανοί να καλύπτουν με το ζόρι την επιβίωση μας, τις υποχρεωτικές και απλήρωτες υπερωρίες είτε την ημιαπασχόληση από την άλλη, εξαθλιωνόμαστε σίγα σίγα, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο. Οι καθυστερήσεις υποβολής των μισθών όπως και τα κάθε λογής χαράτσια, δεν έχουν τελειωμό. Το κερασάκι στην τούρτα φυσικά, όπως και παλαιοτέρα αποτελούν τα ασταμάτητα εργατικά ‘’ατυχήματα’’, τα οποία αφήνουν πίσω τους μαυροφορεμένους συγγενείς η σακάτηδες. Έτσι λοιπόν, ενώ ο σιωπηλός αυτός πόλεμος μαίνεται, την ιδία στιγμή που οι συνθήκες του ‘’νόμιμου’’ εργαζομένου θυμίζουν όλο και πιο πολύ αυτές του ‘’μαύρου’’ εργαζομένου είτε του ανέργου, οι θιασώτες της εργασιακής ειρήνης, δηλαδή οι καθεστωτικοί συνδικαλιστές σιωπούν.
Άσχετα αν στο παρελθόν και σε συνθήκες που το κράτος το επέτρεψε, αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι των εργαζομένων καπηλεύονται εργατικούς αγώνες για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, ενώ σήμερα που θα όφειλαν να παίξουν τον υποτιθέμενο ρολό τους, αποδεικνύονται ανύπαρκτοι ή πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Την ιδία περίοδο που οι εργατοπατέρες συνυπογράφουν με τα αφεντικά μας, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις προς όφελος των δεύτερων, φροντίζουν να καταφεύγουν ταυτόχρονα σε ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού (24ωρες απεργίες όπως και η παρούσα) με μοναδικό σκοπό την αποσυμπίεση της κοινωνικής οργής. Έτσι οι χειροκροτητές των ‘’λαοφιλών’’ εργατοπατέρων μειώνονται, όπως τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, που οι πρώτοι αδυνατούν και δεν θέλουν να περιφρουρήσουν, άσχετα αν χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων, κόπος και θυσίες για να κερδηθούν. Είναι στα χεριά των καταπιεσμένων η επιτακτική ανάγκη του να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν για τα δικαία τους, όχι άπλα για να καλυτερέψουν τις συνθήκες εργασίας τους αλλά και για να ανατρέψουν αυτό το σύστημα ριζικά, μιας και είναι πλέον σαφές ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε να καλυτερέψει.
Στη συνέχεια δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε από την αναφορά μας τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος, τους δημοσιογράφους. Αυτή τη πλέμπα που φροντίζει να τρομοκρατεί από τα τηλεοπτικά πάνελ ολόκληρη την κοινωνία με μέσα της την παραπληροφόρηση, την δικαιολόγηση όλων των νέων μέτρων ως αναγκαίο κακό και τη δυσφήμιση των δυναμικών κοινωνικών αγώνων. Έτσι λοιπόν, στον μαγευτικό κόσμο των ΜΜΕ, οι καλοί εξουσιαστές παλεύουν για μας αλλά δεν μπορούν, τα μονά που θα έπρεπε να μας απασχολούν είναι το ποσό πίσω είμαστε στα χρονοδιαγράμματα της Τρόικας και του ΔΝΤ, το πόσο σωτηρία είναι τα νέα μετρά και οι δόσεις αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούν οι προβοκάτορες απεργοί, όποιοι και να είναι κάθε φόρα, απαιτώντας ως λύση την βία της αστυνομίας. Όλα αυτά με δακρύβρεχτους εθνικιστικό-πατριωτικούς λίβελους για την κατάντια μας από αυτό το ‘’αόρατο κακό’’ που μας πολέμα. Τέλος, η αστυνομοκρατία και η ωμη καταστολή που τείνει να γίνει καθημερινότητα είναι ένα επίτευγμα της αστικής δημοκρατίας που χούντες του παρελθόντος θα ζήλευαν και θα θαύμαζαν. Κι όμως σ ένα κόσμο που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε έννοια και σημασία, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παράδοξο, πως στους δρόμους που καθημερινά παρελαύνουν τα σύγχρονα τάγματα ασφάλειας ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΜΑΤ κτλ. κυριαρχεί μονάχα η κοινωνική αδικία.
Οφείλουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς, εάν θεωρούμε πως η αξιοπρέπεια και η κοινωνική απελευθέρωση περά από το σκοτάδι που μας πνιγεί, είναι αξιώσεις δίκαιες και αξίζει να παλέψουμε γι’ αυτές να αυτοοργανωθούμε και να προετοιμάσουμε την δική μας επίθεση. Να χτυπήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας και να τσακίσουμε μια και καλή αυτό το καπιταλιστικό ετοιμοθάνατο κτήνος. Χωρίς αρχηγούς και πεφωτισμένες ηγεσίες, με την αναδιαμόρφωση των ιδεών και των επιθυμιών μας να μετατρέψουμε τα σύγχρονα κάτεργα της εξαθλίωσης στις αυριανές κολεκτίβες της αφθονίας και ας παραδώσουμε στις φλόγες και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους σημερινούς εξουσιαστές μας θέτοντας ο καθένας ατομικά την ύπαρξη του στις πρώτες γραμμές της αντίστασης.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΕΙΕΣ – ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Αναρχικοί- Αντιεξουσιαστές Λαμίας