Αυτοί καλοπερνούν και `μεις αγωνιάμε
Αν θά `χουμε δουλειά για να `χουμε να φάμε
Στις 30 Μάϊου 2017 άλλο ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα έλαβε χώρα, αυτή τη φορά στη Λάρισα. Ένας 28χρονος διανομέας της γνωστής αλυσίδας καφέ “De-Tox” έχασε τη ζωή του μετά από σύγκρουση του δίκυκλου στο οποίο επέβαινε με διερχόμενο φορτηγό. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ήταν αναγκασμένος για να επιβιώσει να κάνει δύο δουλειές από το πρωί ως το βράδυ. Ως εκ τούτου μετά από τόσες ώρες εργασίας επήλθε το μοιραίο. Ωστόσο, ο άτυχος διανομέας δεν είναι ο μόνος που βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση. Εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά που παλεύουν για την επιβίωση και τη συντήρηση των ίδιων και των οικογενειών τους εργάζονται με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή.
Από την άλλη, αφεντικά και επιχειρήσεις πασχίζοντας με νύχια και με δόντια να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους δεν διστάζουν να επιβαρύνουν συνεχώς τους εργαζομένους με απειλές και υπενθυμίσεις του “πόσο αναλώσιμοι” είναι. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα τετράωρα, τα ελαστικά ωράρια, οι εγκυμονούσες εργαζόμενες που απολύονται, τα δώρα που δε δίνονται, οι βενζίνες και ο εξοπλισμός που δεν πληρώνονται είναι λίγα μόνο παραδείγματα από τα πολλά που έρχονται να εξυπηρετήσουν τους εκμεταλλευτές. Αλλά ακόμα και αυτό δεν αρκεί για να γεμίσουν οι τσέπες. Οι πρακτικές κράτους και κεφαλαίου μετατρέπουν το πατώ επί πτωμάτων από μεταφορά σε κυριολεξία. Δεκάδες εργατικά “ατυχήματα” καθημερινά, εκ των οποίων και πολλά θανατηφόρα, έρχονται να αποδείξουν πως μπροστά στο κέρδος των αφεντικών η ανθρώπινη ζωή εν τέλει δεν έχει καμία αξία. Όλες αυτές οι κρατικές δολοφονίες θα έπρεπε λοιπόν να είναι αφορμές ικανές να μας αφυπνίσουν ώστε να κερδίσουμε τα αυτονόητα και ακόμα περισσότερα.
Ξεκινώντας από τα πολύ απλά και καθημερινά μέχρι τα πιο σύνθετα εργασιακά ζητήματα μπορούμε να χτίσουμε αναχώματα αντίστασης τα οποία πρέπει να τα προσεγγίσουμε και συλλογικά και μαζικά. Ας πάψουμε να ανεχόμαστε την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις κάθε είδους απειλές του εκάστοτε αφεντικού. Δεν γίνεται οι διανομείς να πληρώνουν οχήματα και καύσιμα από την τσέπη τους ή να πληρώνουν για παράδειγμα οι σερβιτόροι τα σπασμένα ποτήρια. Πρέπει να απαιτήσουμε την αύξηση του βασικού μισθού, την κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, την πληρωμή των υπερωριών, την απόδοση αποζημιώσεων για τα εργατικά ατυχήματα και την εφαρμογή απαραίτητων μέτρων ασφαλείας για την αποφυγή τους.
Μέχρι τώρα τα συνδικαλιστικά όργανα, όπως τα ξεπουλημένα σωματεία, οι επαγγελματίες μεγαλοσυνδικαλιστές και οι εργατοπατέρες που ρόλος τους είναι να συνδιαλέγονται με κράτος και εξουσία για να διατηρούν τη θέση τους, είναι συνυπεύθυνα για τη δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο εργασιακός τομέας. Εμείς δεν έχουμε πλέον καμία εμπιστοσύνη και δεν εναποθέτουμε τις ζωές μας σε καμία κυβέρνηση είτε δεξιά είτε αριστερά.
Για να αντιπαλέψουμε αυτήν την κατάσταση, πρέπει να ενωθούμε, να ξεσηκωθούμε και να μην μείνουμε ο καθένας μόνος. Τα όσα δικαιώματα μας έχουν απομείνει και οι όποιες ελευθερίες απολαμβάνουμε δεν αποτελούν ατομικά κεκτημένα άλλωστε. Οι συλλογικές αντιστάσεις μας μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μέσα από τη δημιουργία σωματείων βάσης τα οποία δεν διοικούνται από ένα διοικητικό συμβούλιο αλλά αντιιεραρχικά όλα τα μέλη του σωματείου παίρνουν αποφάσεις και τις υλοποιούν από κοινού χωρίς καμία διαμεσολάβηση. Τέτοια σωματεία έχουν δημιουργηθεί σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και όσο περνάει ο καιρός μετρούν ολοένα και περισσότερες νίκες απέναντι στα αφεντικά.Η ενδυνάμωση και η συμμετοχή σε τέτοιες δομές μπορούν να θέσουν γερά θεμέλια στην οργάνωση και την αντίσταση στην επίθεση που εξαπολύουν καθημερινά οι ταξικά ισχυρότεροι. Οργανωνόμαστε από τα κάτω, κατεβαίνουμε στο δρόμο και ενώνουμε τις φωνές μας.
Πορεία στη Λαρισα, το Σάββατο στις 18:00 στην πλατεία ταχυδρομείου
Εκδήλωση-κουβέντα στις 20:00 στο αμφιθέατρο ιατρικής-κτήριο Κατσίγρα
ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ
ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ